Documentary. Year of production - 1984
Taken from the You Tube channel of DocumentaryMacedonia
http://www.youtube.com/watch?v=er8JWfyStuc
Macedonia ( [ˌmæsəˈdoʊniə], Greek: Μακεδονία, Makedonía, IPA: [makʲe̞ðo̞ˈnia])
is a geographical and historical region of Greece in southeastern Europe. Macedonia is the largest and second most populous Greek region. The region and that of Thrace are often together referred to informally as northern Greece.
This northern Greek region incorporates most of the territories of ancient Macedon, the kingdom ruled by the Argeads whose most celebrated members were Alexander the Great and his father Philip II. The name Macedonia was later applied to identify various administrative areas in the Roman and Byzantine Empires with widely differing borders. Under the Ottomans, the name disappeared altogether.
Even before the establishment of the Modern Greek state in 1830, it was identified as a Greek province, even though Macedonia had no geographical borders [1][2][3] By the mid 19th century, the name was becoming consolidated informally, defining more of a a distinct geographical, rather than political, region in the southern Balkans. At the end of the Ottoman Empire most of the region known as Rumelia or "Turkey in Europe" was divided by the Treaty of Bucharest of 1913, following the Ottoman defeat in the Balkan Wars of 1912-1913. Greece, Serbia, Bulgaria and Albania each took control of portions of the territory, with Greece obtaining the largest portion.
Macedonia was an administrative subdivision of Greece until the administrative reform of 1987, when the region was subdivided into the peripheries of West Macedonia and Central Macedonia and part of the periphery of East Macedonia and Thrace, the latter containing also the whole of the region of Thrace.
PART I - MΕΡΟΣ Α'
PART II - ΜΕΡΟΣ Β'
PART III - ΜΕΡΟΣ Γ'
PART IV - ΜΕΡΟΣ Δ'
PART V - ΜΕΡΟΣ Ε'
Monday, December 20, 2010
Sunday, December 19, 2010
Ηγγικεν η Ώρα
 | |
| Από την πλαστογράφηση της Μακεδονικής Ιστορίας στον εκχυδαϊσμό της Ιταλικής Αναγεννησιακής τέχνης: Τα πάντα θυσία στον ανίερο βωμό της ανενδοίαστης Σκοπιανής εθνικιστικής προπαγάνδας. |
Με όπλο το Νόμο και τη Δικαιοσύνη, να πετάξουμε έξω από το τραίνο της Ελληνικής Ιστορίας τους λαθρεπιβάτες Σκοπιανούς.
Του Δρ. Θαλή Μυλωνά,
Δικηγόρου-Διεθνολόγου,
Προέδρου του Ινστιτούτου Δια-Bαλκανικών Σχέσεων
tmylonas@yahoo.com.
Η χώρα μας, ως γνωστόν, αλλά και οι πολίτες της, σύμφωνα με τη διεθνή αρμοδιότητα των Ελληνικών δικαστηρίων, έχουν το δικαίωμα, για την προστασία των δικαιωμάτων και συμφερόντων μας, να προσφύγουν στα Ελληνικά Δικαστήρια κατά των Σκοπιανών, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Κ.Πολ.Δικ., εν συνδυασμώ με το άρθρο του 28 παρ. 1 του Συντάγματός μας, το οποίο ορίζει ότι, ”οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, όπως τα διεθνή έθιμα και οι διεθνείς συμβάσεις από την επικύρωσή τους και τη θέση τους σε ισχύ, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου” και να ζητήσουν την καταδίκη τους και την αποζημίωση της χώρας μας, για την ζημία που μας προκάλεσαν, την τιμωρία των ενόχων, την αποτροπή τους για το μέλλον από κάθε άλλη παράνομη ενέργεια σε βάρος μας και την αποκατάσταση των πραγμάτων στην πρωτέρα αυτών κατάσταση …
Τα Ελληνικά Δικαστήρια, κατά την επικρατούσα άποψη, έχουν αρμοδιότητα να επιληφθούν υποθέσεων που φθάνουν ενώπιόν τους και αφορούν αδικοπραξίες ή εγκληματικές πράξεις του κράτους των Σκοπίων αλλά και των υπηκόων αυτού εναντίων μας, καθόσον το δικαίωμα της ετεροδικίας, για πράξεις που ασκήθηκαν jure gestionis αλλά και για πράξεις αδικοπραξίας η εγκλήματα που ασκήθηκαν jure imperii, δεν ισχύει. Το δε Δικαστήριο Lex Fori, δηλ τα Ελληνικά Δικαστήρια έχουν αρμοδιότητα να κρίνουν τα ίδια για τη διεθνή τους δικαιοδοσία και για το χαρακτήρα των πράξεων, εάν δηλαδή είναι πράξεις κυριαρχίας και εάν έρχονται σε αντίθεση με το διεθνές αναγκαστικό δίκαιο (jus cogens), το ανθρωπιστικό δίκαιο η τις γενικές αρχές του δικαίου, που αναγνωρίζονται και εφαρμόζονται από το διεθνές δικαστήριο κτλ. όπως είναι η πράξη της γενοκτονίας, η επέμβαση στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας, η παροχή βοήθειας σε παράνομους ή σε μη αναγνωρισμένους αντάρτες, η υπόθαλψη εμπόλεμων, η παράνομη και αυθαίρετη πλαστογράφηση, η οικειοποίηση και ο σφετερισμός πολιτιστικών αγαθών της χώρας μας, της ιστορίας μας και των ιστορικών προσωπικοτήτων μας, τα οποία αποτελούν πολιτιστικά αγαθά και προστατεύονται από τις Διεθνείς Συνθήκες, τις οποίες έχει υπογράψει και κυρώσει η χώρα μας.
Μάλιστα η δικαιοδοσία των Ελληνικών Δικαστηρίων μπορεί να επεκταθεί και στη λήψη ασφαλιστικών μέτρων για τη ματαίωση ή ανατροπή μιας αδικοπραξίας που μπορούν να επιχειρήσουν οι Σκοπιανοί η οι πολίτες τους, όπως είναι π.χ. η χρήση και η ιδιοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας η της ελληνιστικής ιστορίας ή τα εθνικά και κληρονομικά μας σύμβολα, με τα οποία πραγματοποιεί διεθνείς δραστηριότητες και συναλλαγές και τούτο γιατί οι πράξεις τους αυτές είναι απατηλές, παράνομες και αυθαίρετες και αντιτίθενται με τους εθιμικούς και εξαναγκαστικούς κανόνες και προκαλούν σύγχυση στη διεθνή κοινότητα, καθόσον η χρήση ενός ονόματος, π.χ. της Μακεδονίας, τους προσδίδει, χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα, ορισμένες ιδιότητες, ικανότητες, και πολιτιστικές η κοινωνικές αξίες, τις οποίες δεν διαθέτουν.
Οι Σκοπιανοί με τις παραπάνω παράνομες, αυθαίρετες και εγκληματικές πράξεις τους προσβάλουν και ζημιώνουν τη χώρα μας, δηλ. το κύρος της, την αξιοπρέπειά της, τον πολιτισμό της, την κυριαρχία της, την ανεξαρτησία της, την ιστορία της, τα ιστορικά της πρόσωπα, ακόμη και τον τουρισμό της κ.λ.π. και συνεπώς κάθε προσφυγή για τη ματαίωση, ανατροπή ή καταστολή μιας αδίκου ή εγκληματικής πράξης, εναντίον της χώρας μας, θα πρέπει να έχει σαν αίτημα όχι μόνο την αποζημίωση και την τιμωρία των ενόχων αλλά και τη λήψη αποτελεσματικών μέτρων για την αποτροπή επανάληψής τους στο μέλλον.
Τα Ελληνικά Δικαστήρια με βάση την αρχή της Διεθνούς Δημοσίας τάξης αρμοδιότητάς τους, έχουν δικαιοδοσία για πράξεις που στρέφονται εναντίον των εννόμων αγαθών μας, γιατί έρχονται σε αντίθεση προς την διεθνή νομιμότητα, δηλ. με το εθιμικό η συμβατικό δίκαιο, όπως αναφέραμε ήδη, αδιάφορα εάν διαπράχτηκαν στην ημεδαπή η την αλλοδαπή.
Καθόσον δε αφορά το δικαίωμα της (ασυλίας) δηλ. της ετεροδικίας, κατά την επικρατούσα άποψη, δεν ισχύει, όταν πρόκειται για αδικοπραξίες ή εγκληματικές πράξεις, που αποδοκιμάζονται από το Διεθνές Εθιμικό Δίκαιο, όπως έχουν αποφανθεί τα Εθνικά Δικαστήρια και συνεπώς το τυχόν εναγόμενο Κράτος στερείται της δυνατότητας να επικαλεστεί το δικαίωμα της ετεροδικίας, όταν η αδικοπραξία και πολύ περισσότερο η εγκληματική πράξη για την οποίαν εισάγεται η υπόθεσης, έχει πραγματοποιηθεί κατά παράβαση των εθιμικών και αναγκαστικών κανόνων [jus cogens], όπως είναι π.χ. η παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η πράξη Γενοκτονίας κτλ.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε ότι, η αποκλειστική αρμοδιότητα της κρατικής κυριαρχίας περιορίζεται
α) από τις υποχρεώσεις των κρατών μελών έναντι των διεθνών οργανισμών στους οποίους ανήκουν β) από τις διεθνείς συμφωνίες που υπογράφουν μεταξύ τους γ) από το διεθνές εθιμικό δίκαιο δ) από τις προβλέψεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κτλ. πλην όμως, ο κανόνας της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, μιας χώρας, όπως στην περίπτωση της Χώρας μας, την οποίαν απειλούν οι Σκοπιανοί, προβάλλοντας εδαφικές αξιώσεις μέχρι του Ολύμπου, είναι θεμελιώδης κανόνας της διεθνούς έννομης τάξης και υπερτερεί έναντι όλων των άλλων και φυσικά και των κανόνων περί ετεροδικίας, η επίκληση της οποίας, στην περίπτωση παραπομπής των Σκοπιανών ενώπιον των Δικαστηρίων, είναι βέβαιο ότι θα απορριπτόταν.
Άλλωστε κάθε παράνομη πράξη π.χ. απειλή που στρέφεται κατά της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας μιας χώρας, υπάγεται στις διατάξεις του jus cogens και μπορεί να κριθεί από τα δικαστήρια, παρά το γεγονός ότι η συμφωνία της Βασιλείας της Γενεύης του 1972, για την ετεροδικία, προβλέπει τον περιορισμό της κυριαρχίας και κατ’ επέκταση και του δικαιώματος της περιορισμένης ετεροδικίας, η οποία υποχωρεί όταν έρχεται σε αντίθεση με τον κανόνα της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και με τους κανόνες τού ανθρωπιστικού δικαίου, τούς κανόνες πολέμου, τους κανόνες προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τους κανόνες για την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας κτλ. αλλά και με τις συνθήκες και τα έθιμα του αναγκαστικού δικαίου, όπως αυτά έχουν κωδικοποιηθεί και προβλέπονται από τον Κατ. Χάρτη του ΟΗΕ, την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, την Διεθνή Συμφωνία για το έγκλημα της Γενοκτονίας, (Ν.Δ. 3091/54) την Τελική Πράξη του Ελσίνκι, το Χάρτη των Παρισίων, τη ΔΑΣΕ, το kelong Pact, τις Συμβάσεις της Γενεύης και τα Πρωτόκολλά αυτής, τη συμφωνία της Βιέννης κτλ.
Ειδικότερα θα πρέπει να πούμε ότι οι Σκοπιανοί παραβιάζουν.
α) την Απόφαση-Συμφωνία του Ο.Η.Ε του 1993, σύμφωνα με την οποία έγινε δεκτή η χώρα τους στον ΟΗΕ, με το προσωρινό όνομα Fyrom, ενώ αυτοί την αυτοπροσδιόρισαν αυθαίρετα και παράνομα με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας.
β) την ενδιάμεση συμφωνία της Νέας Υόρκης του 1995, με τη οποίαν ανέλαβαν την υποχρέωση να σταματήσουν κάθε είδους προπαγάνδα εναντίον της χώρας μας, καθώς επίσης και να μην χρησιμοποιούν το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας, υποχρέωση την οποίαν όμως δεν τήρησαν, αλλά τουναντίον παραβίασαν και εντατικοποίησαν την επιθετική προπαγάνδα τους.
γ) τον εθιμικό κανόνα Pacta sund servanda, που είναι, jus cogens δηλ. αναγκαστικό δίκαιο για όλες τις χώρες, οι οποίες οφείλουν να σέβονται τις συμφωνίες που υπογράφουν, αλλά και να τις εντάσσουν στο νομικό τους σύστημα, όπως έχει κάνει η Ελλάδα με τον υπ αριθμ 1981/22/12/91 Νόμο της, με τον οποίο κύρωσε τη Συμφωνία της Βιέννης του ΟΗΕ του 1968, η οποία στο άρθρο του 26 αυτής προβλέπει ότι, κάθε συνθήκη εν ισχύ, δεσμεύει τα μέρη και πρέπει να εκτελείται από αυτά με καλή πίστη και στο άρθρο 27&Ι προβλέπει ότι, ένα κράτος μέρος σε μια συνθήκη δεν μπορεί να επικαλεστεί τους κανόνες του εσωτερικού του δικαίου συμπεριλαμβανομένου και του Συντάγματός του, για να δικαιολογήσει τη μη εφαρμογή μιας συνθήκης.
δ) την αξιοπιστία της Διεθνούς Κοινότητας, την οποίαν καταδολιεύουν, (fraus legis) με την πλαστογράφιση της ιστορίας μας και τη χρήση του ελληνικού ονόματος Δημοκρατία της Μακεδονίας, γιατί επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την παράνομη και εγκληματική συμπεριφορά τους, και να εγγράψουν προσημείωση της επιβουλής και των διεκδικήσεών τους σε βάρος της χώρας μας, όταν οι διεθνείς συγκυρίες τους το επιτρέψουν.
ε) τίς αρχές του Αγγλοσαξωνικού δικαίου όπως, ex turbi causa non oritur action, που σημαίνει ότι από το άδικο και την παρανομία δεν μπορεί να πηγάσει το δίκαιο και η δικαιοσύνη και την αρχή, he who wants justice must have cleaη hands δηλ. αυτός που ζητά δικαιοσύνη θα πρέπει να έχει καθαρά χέρια, πλην όμως τα χέρια των Σκοπιανών δεν είναι καθαρά, όπως αναπτύξαμε ήδη, με την επέμβασή τους στα εσωτερικά μας, τις καταστροφές που προκάλεσαν στη χώρα μας, σε ανθρώπινες ζωές και υλικές ζημίες και στην προπαρασκευή και διάπραξη του εγκλήματος της γενοκτονίας. Καθώς και το Ψήφισμα 60/147/2007 της Γεν.Συνέλευσης του ΟΗΕ.
στ) την ιστορία της Ελλάδος την οποίαν πλαστογραφούν, προκειμένου να οικειοποιηθούν, πέραν των άλλων και τις μεγάλες προσωπικότητες της Ελληνικής ιστορίας, όπως είναι ο βασιλιάς Φίλιππος, ο Μέγας Αλέξανδρος κτλ. που αποτελούν πολιτιστικά κληρονομικά αγαθά των Ελλήνων, όπως είπαμε, και έχει ομολογηθεί από τους ηγέτες των βορείων γειτόνων μας, όπως ο Κύρω Γκληγκόρωφ, ο Δημητρώφ, ο Τζαφέρη, ο Ζέλεφ, ο Εμβέρ Χότζα κτλ., οι οποίοι έχουν αναγνωρίσει και έχουν διακηρύξει ότι αυτοί είναι Σλαβοι και δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, το Φίλππο και τον Αλέξανδρο κτλ. γιατί οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες.
ζ) τη Διεθνή Νομολογία, η οποία με αλλεπάλληλες Αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων, όπως στις υποθέσεις, zones, Greco-Bulgarian community, Αlabama claim, Polis National, Massey κτλ. έχει αποφανθεί ότι οι χώρες δεν μπορούν να επικαλούνται τις προβλέψεις του Συντάγματός τους η το εσωτερικό τους δίκαιο, για να δικαιολογήσουν την μη εκπλήρωση των υπό του ΟΗΕ, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμφωνιών, αναληφθείσες υποχρεώσεις τους.
Τέλος οι Σκοπιανοί παραβιάζουν τις διεθνείς τους υποχρεώσεις, έναντι της Ελλάδος, που πηγάζουν από τη συμμετοχή τους στον ΟΗΕ και στους άλλους διεθνείς οργανισμούς οι αρχές και οι κανόνες των οποίων έχουν κυρωθεί με Νόμο και ισχύουν ως εσωτερικοί αλλά και διεθνείς εθιμικοί κανόνες όπως
- το σεβασμό της εθνικής μας κυριαρχίας, της πολιτικής μας ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας, που είναι οι πιο θεμελιώδεις κανόνες της διεθνούς κοινότητας. (ΟΗΕ, Τελική Πράξη του Ελσίνκι, Χάρτης των Παρισίων, Συμφωνίες Χάγης, εθιμικό δίκαιο κτλ.)
- το σεβασμό της ισότητας, των ίσων και υπέρτερων δικαιωμάτων της χώρας μας για τη Μακεδονία, αλλά και των κανόνων της Δικαιοσύνης, που συνιστούν διεθνές έθιμο το οποίο κωδικοποιήθηκε και περιλήφθηκε στις βασικές διατάξεις του Κατ. Χάρτη του ΟΗΕ.
- την αρχή της καλής γειτονίας και την ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και συνεργασίας, όπως προβλέπει ο ΟΗΕ και η Τελική πράξη του Ελσίνκι κτλ.
- την αρχή τηρήσεως της καλής πίστεως στις μεταξύ μας σχέσεις και συναλλαγές. (Χαρτης του ΟΗΕ, τελική Πράξη του Ελσίνκι, κτλ.)
- τοσεβασμότηςιστορίας,τωνπολιτιστικώνκαικληρονομικώνδικαιωμάτωνμας,όπωςείναιηελληνιστικήιστορίαέξηαιώνων,τηνοποίαν πλαστογραφούν, παραποιούν και οικειοποιούνται, εντελώς αυθαίρετα και παράνομα. (Συμφωνία Ουνέσκο κτλ.)
- το σεβασμό των συμφωνιών στις οποίες συμμετέχουν, pacta sund servanda, που αποτελούν εθιμικό αναγκαστικό κανόνα juς cogens.
- το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ανθρωπιστικού δικαίου, που συνιστούν ομοίως διεθνές έθιμο και αναγκαστικό κανόνα, πλην όμως δεν τα σέβονται υποχρεώνοντας τους Ελληνικής καταγωγής πολίτες τους, να προσθέτουν στο τέλος του ονόματός τους την κατάληξη ιτς.
- το σεβασμό της ειρηνικής επίλυσης των μεταξύ μας διαφορών, στην οποίαν όμως δεν συμβάλουν, παρά τις υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς, και τούτο γιατί είναι δόλιοι και αποβλέπουν σε άλλους στόχους, πέρα από το όνομα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει κατά παράβαση των εθνικών και διεθνών εθιμικών και μη κανόνων.
- Με την επιθετική τους προπαγάνδα κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές και τους κανόνες του Κατ.Χάρτη του Ο.Η.Ε, της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, τη Διεθνή Νομιμότητα γενικώς και την υπ’ αριθμόν 375 Απόφαση της Γεν. Συνέλευσης του ΟΗΕ,η οποία ορίζει ότι τα κράτη μέλη του οφείλουν να αναπτύσουν φιλικες συνεργασίες και να εκπληρώνουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις, σύμφωνα με τις αρχές και τους κανόνες της διεθνούς νομιμότητας.
- Με την πλαστογράφιση της ιστορίας μας, εξαπατούν τη διεθνή κοινότητα, σφετερίζονται και οικειοποιούνται έξη αιώνες Ελληνιστικής Ιστορίας, καθώς και όλα τα έννομα πολιτιστικά και κληρονομικά μας αγαθά, κατά παράβαση της διεθνούς συνθήκης της Ουνέσκο του 1970 την οποίαν κύρωσε η Ελλάδα με τον Νόμ.1103/22/29/.12.80, ο οποίος προβλέπει ότι, τα πολιτιστικά αγαθά, θρησκευτικά η κοσμικά, καθορίζονται από κάθε ένα κράτος, για το οποίο έχουν μεγάλη σημασία π.χ. όπως για την αρχαιολογία, την ιστορία, την τέχνη, την επιστήμη κτλ. και τα οποία ανήκουν μεταξύ των άλλων και στην κατηγορία αγαθών που αφορούν, μεταξύ των άλλων, την στρατιωτική και κοινωνική ιστορία των εθνικών ηγετών, αλλά και τα γεγονότα εθνικής σημασίας, για τα οποία η κυβέρνησής μας θα έπρεπε να τα είχε εντάξει σε Κατάλογο και υπό το πρίσμα της ανωτέρω Συνθήκης και σε συνδυασμό με την Συμφωνία της Χάγης του 1954, να προσδιόριζε ποια είναι αυτά, ώστε να μπορεί σε κάθε περίπτωση να τα προστατεύει από κάθε έναν, που τα προσβάλει, καταστρέφει, οικειοποιείται, πλαστογραφεί η αντιποιείται και προκαλεί ζημία στη χώρα μας και σύγχυση στη διεθνή κοινότητα.
- Με την κυκλοφορία σε όλο τον κόσμο πλαστογραφημένων κειμένων, διαδυκτιακών ανακοινώσεων και βιβλίων, όπως του Vance Stojcen ο οποίος έχει πλαστογραφήσει ολόκληρη την Στρατιωτική Ιστορία των Μακεδόνων, μαζί με τα σχεδιαγράμματα των μαχών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τα οποία έχει αντιγράψει και πλαστογραφήσει από το βιβλίο, Μακεδονία, του Ακαδημαικού Μ.Β. Σακελλαρίου και άλλων Συγγραφέων της Ελληνικής Ιστορίας, και τα οποία έχουν στείλει σε όλες βιβλιοθήκες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και στη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, στις Στρατιωτικές Σχολές του κόσμου, για να την μελετήσουν οι ευέλπιδες και οι αξιωματικοί, καθώς και η κυκλοφορία Χαρτών, με τους οποίους μας απειλούν με εδαφικές διεκδικήσεις που φθάνουν μέχρι τον Όλυμπο, έχουν υποβαθμίσει και απομειώσει επ ωφελεία τους, την Ελληνική Ιστορία, κατά παράβαση των Γενικών Αρχών του δικαίου αλλά και των πιο θεμελιωδών κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και των Αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου, το οποίο στην υπόθεση, corfu chanel case, απεφάνθη ότι μεταξύ των κρατών, ο σεβασμός της εδαφικής κυριαρχίας, αποτελεί θεμελιώδη βάση των διεθνών σχέσεων.
Με την ελπίδα ότι επί τέλους, ήγγικεν η ώρα, να αρχίσει η Ελλάδα να λαμβάνει δραστικά μέτρα εναντίον των Σκοπιανών, οι οποίοι λόγω της αδράνειάς μας, έχουν αποθρασυνθεί και μεθοδεύουν με τη βοήθεια των Αμερικανών και των Εταίρων μας λύση, που θα αποτελέσει θηλιά στο λαιμό της πατρίδας μας και η οποία θα μας οδηγήσει, λόγω και της οικονομικής κρίσης, σε μια νέα εθνική τραγωδία, διακηρύττω, ότι ο κίνδυνος για τη χώρα μας, είναι μεγάλος και οι καιροί ου μενετοί …
tmylonas@yahoo.com
Ο Διδάκτωρ Θαλής Μυλωνάς είναι δικηγόρος - διεθνολόγος, προέδρος του Ινστιτούτου Διαβαλκανικών Σχέσεων, με ειδικό συμβουλευτικό ρόλο στο ECOSOC του O.H.E. για τις Βαλκανικές χώρες.
Tuesday, December 14, 2010
THE UNITED STATES, GREECE, AND THE MACEDONIAN ISSUE
Tuesday, December 14, 2010
THE TITO LEGACY THAT HAUNTS THE SOUTHERN BALKANS
By CHRIS C. PARKAS
U.S. Army Retired Reserve
One of the last unresolved issues from the breakup of former Yugoslavia is the Macedonian name dispute between Greece and the former Yugoslav Republic of Macedonia, FYROM. The Macedonian name has a complex background of 4,000 years of history, culture, and geographic region. These three elements comprise a single Macedonian identity, unless a differentiation or redefinition is made to accommodate Greece and FYROM. Hopefully, a name compromise between the two sides will be reached through current mediation, but the United States and the West need to examine Tito's political and historical contribution to the Macedonian problem. We have alienated an historic ally, Greece, in the southern Balkans and jeopardized the stability of that region. In the worst case scenario, what happened in Bosnia could happen in former Yugoslav Macedonia. In such a case, Greek support in the southern Balkans may prove vital in preserving FYROM and the region's stability.
THE TITO LEGACY
Essentially, the Tito legacy was a combination of Communist and nationalist disinformation that created its own version of Macedonian history in which FYROM seeks international recognition. Since 1944, when Tito created the Socialist Republic of Macedonia as a new republic in the Yugoslav Federation, a revisionist history of Macedonian studies has been developed promoting the concept of a non-Greek Macedonian nation that encompasses all aspects of Macedonian civilization. The Tito revisionist campaign was nothing new: it was part of the Marxist-Leninist ideology of disinformation that Lenin introduced as a method of political warfare. Tito merely pursued this strategy as a Communist and nationalist against Greece during the Greek Civil War in 19441949. Now, the Tito legacy is the main obstacle in resolving the Macedonian name dispute.
The cornerstone of FYROM's Communist disinformation program was that the ancient Macedonians were not Greek, but were a separate race from which FYROM claimed historical continuity. The logical conclusion to this thesis led FYROM to present itself to the world community as the legitimate heir to the ancient Macedonian kingdom and its territory, and to Alexander the Great's legacy. The history being taught in Macedonian schools is that the Greek and Bulgarian Macedonian regions were occupied ancestral lands that belonged to FYROM. From its creation, it became FYROM's historical mission to "liberate" these regions into a Greater Macedonia. FYROM maps and stamps appeared depicting a "unified" Macedonia with the Greek port city of Thessaloniki as its capital. As long as FYROM stayed in the Yugoslav Federation, this newly-created Macedonian issue remained dormant. But when it sought UN recognition with the name Macedonia, the potential legalization of FYROM's disinformation history suddenly aroused not only the Greek state, but struck at the identity of citizens of the worldwide Hellenistic community.
ANCIENT AND MODERN MACEDONIANS
Who then were the ancient Macedonians, and what is the real Macedonian record? History (from Herodotus to the leading Macedonian historian, Nicholas G. L. Hammond of Cambridge University) has identified the ancient Macedonians as Dorian-Makednoi Greeks who spoke with an Aeolic dialect, which was common to the Greek-speaking tribes of the present eastern mainland Greek region. The Macedonians worshipped the same gods as the southern Greeks. They participated in the Olympic games, which was an exclusive Greek privilege. However, unlike the southern Greeks with their city-state system of government (excluding Sparta with its dual kingship), the Macedonians had established a constitutional monarchy, which was a remarkable forerunner of the constitutional monarchies that evolved in our own Western state system. And as in the Western monarchies, the Macedonians preserved their institutions and customs in freedom. As northern Greeks, the Macedonians also interacted with other border ethnic peoples, and in some cases, these peoples lived within Macedonia's geographic region under Macedonian sovereignty. Macedonia eventually united the ancient Greek city-states as one Greek nation, and under Alexander the Great (356-323B.C.) conquered and Hellenized the ancient world.
In a 1994 press interview given at the municipal city hall in Thessaloniki, Greece (as reported by the Greek daily Proini, 22 April 1994), Professor Hammond told reporters that the people of FYROM have no connection historically or ancestrally with the ancient Greek Macedonians. He also explained that during the reigns of Phillip II and Alexander the Great the present FYROM region (or former southern Yugoslavia) was inhabited by the Paeones, another people who lived under Macedonian rule. Professor Hammond then stated that a more historic and accurate name for the FYROM region was Paeonia. He also made it clear that the present FYROM state was Tito's creation. It is of historic importance to note that it was Professor Hammond who first identified the Vergina region in northern Greece as being the ancient Aegeae, the early capital of ancient Macedonia and the location of the Royal Macedonian Tombs. Acting on Professor Hammond's suggestion, the late archeologist Manolis Andronicos excavated the Vergina site. The subsequent discovery of the tomb of Phillip II among the other tombs of the royal Macedonian dynasty in Vergina in 1977 (with Greek inscriptions and art treasures) revealed Macedonian Hellenism to the modem world.
This discovery changed the historical perspective of ancient Macedonia to that of a more sophisticated Hellenic civilization than originally thought, leading in the classic designs of palace and tomb construction, paintings, mosaics, architecture, and armor production. Fundamentally, therefore, the archeological discoveries of Vergina also confirmed what was known of the Macedonian Greeks who inhabited the Macedonian area for 2,000 years before the appearance of the first Slavs. Although the Bulgar Slavs appeared in the Macedonian region around the sixth century A.D., the native Greek inhabitants still retained their cultural Hellenism.
Historically and politically, the major milestone for ancient Macedonia was the Roman conquest of that region in 146 B.C. Thereafter, Macedonia ceased to exist as an ethnic Greek kingdom and became a Roman province that in 2,000 years experienced several foreign invasions and two major empires (Byzantine and Ottoman). But the region never constituted a nation. However, while various ethnic peoples inhabited historic Macedonia, the two primary cultures that dominated the region were Greek and Slavic.
Following the break-up of Ottoman rule during the Balkan wars of 1912-1913, the ancient Macedonian region was divided between Greece (51 percent), Serbia (38 percent), and Bulgaria (11 percent). These three national territories were not entirely homogeneous, although Greece and Bulgaria, through a subsequent population exchange, added to the ethnic homogeneity of their respective Macedonian regions. There was also a significant Albanian and Bulgarian population in Serbian Macedonia, a factor that would later influence Tito's policy for that region in the formation of the Second Yugoslavia.
ONE VERSUS TWO MACEDONIAN IDENTITIES
From the beginning of this Macedonian debate, the Western governments ignored a crucial point in this volatile issue: There exist not one, but two Macedonian identities--Greek and Slav--with different histories. Considering former Communist Yugoslavia's propaganda campaign, the difference between these two histories is like night and day. The result is confusion and a distortion of the Macedonian record, which brings us to the crux of the Macedonian issue. The Macedonian problem was not so much a historical dispute (although that is a major factor now), but a political one of competing nationalisms and bitter wars between Greeks and Slavs and Slavs against Slavs over a strategic piece of territory with an outlet to the Aegean Sea. In Tito's Yugoslavia, a revisionist history promoted a Macedonian nation as a strategy toward a political end: for a greater Macedonian nationalism encompassing the Bulgarian and Greek Macedonian territory to the Aegean. But that was one aspect of Tito's strategy in creating FYROM.
Basically, Tito carved out a new republic from south Serbia in 1944 and called it Macedonia for three reasons: to counter Bulgaria's strong ethnic claims on the Bulgarian population of the region; to use FYROM and the Macedonian name as a foundation to grab Greece's Macedonian territory for a Greater Yugoslav Macedonia; and to reduce the size of the Serbian Republic and break the Serbian Loyalist guerrilla movement as an act of revenge against the Serbs who fought the Communist partisans in World War II. The people of FYROM are ethnic Bulgarian Slavs with an Albanian minority and a small percentage of Serbs and other groups. It should be noted that the Bulgarian government did recognize FYROM as a state, but not as a Macedonian nation, because Bulgaria considers the people of FYROM and its language (a borrowed Bulgarian dialect) as ethnic Bulgarian. Ethnically, therefore, the inhabitants of FYROM can be called Slav-Macedonians or geographically, Vardar-Macedonians. To retain their ethnic identity, Albanians could be referred to as Albanian or Illyrian Macedonians.
Politically and diplomatically, the international community never clearly understood FYROM's complicated ethnic and geographic background, or the historical disinformation of the Macedonian record emanating from post-World War II Communist Yugoslavia. The only exceptions were the foreign policy offices in some of the Western governments, which saw in FYROM's history and nationalism a convenient diplomatic tool. There were a few voices in academia that spoke out against FYROM's revisionist history, but they were ignored. In some cases, they were contradicted within academia by emigre FYROM historians, who were developing their own Macedonian studies supporting FYROM's version of Macedonian history.
Thus, a great majority of diplomats, political leaders, members of the press, and even cold war analysts failed to understand that a new version of Macedonian history had been developed since FYROM's creation in 1944, and two different Macedonian histories, cultures, and nationalisms exist. There is the conventional Greek history of Herodotus up to the present historical research and archeological evidence of Nicholas G. L. Hammond and Manolis Andronicos, opposed to FYROM's Slavic-oriented Macedonian history (of a non-Hellenic ancient Macedonian race). What has emerged is a historical and political collision between Greece's Macedonian Hellenism and FYROM's Slavic-Macedonian culture in which FYROM seeks sole possession of the Macedonian name as a single Macedonian nationality.
In their effort to resolve this stalemate, statesmen of the international community did not comprehend that the Macedonian name, with its complex history of politics and nationalism, had to be divided along ethnic lines, as between Greek and Slav-Macedonians. This issue is pivotal and needs to be understood: There is no single Macedonian nationality, but two Macedonian cultures (Greek and Slav), whose people inhabit the ancient geographic Macedonian region. If we are going to talk in terms of nationality, then we would have to define both a Greek and Slavic Macedonian nationality (except Albanians).
In 1994, facing mounting violence between the Greek and Slav communities in Australia, the Australian government made a differentiation between ethnic Greek and FYROM nationals, and conditioned the opening of a FYROM consulate in Australia on its not using "a contentious flag" such as the Greek Macedonian Star of Vergina. Australia's Macedonian policy was a temporary measure, pending a final settlement. Yet the Australians, whether they understood it or not, were correctly dividing the Greek and Slav cultures of the Macedonian name.
Washington, however, refused to make this crucial Australian differentiation and pursued a single Macedonia policy: using the Macedonian name and its 4,000-year history as a diplomatic and political expedient to keep FYROM with its mixed population of Albanians, Serbs, and Bulgarians from falling apart. But the real issue for FYROM's minorities, especially its large Albanian minority, was not how FYROM was recognized in the UN, but securing minority guarantees, jobs, and government representation within FYROM. The Macedonian name became academic, except to FYROM's Slav nationalists, who sought to displace Greece's Macedonian Hellenism.
As it turned out, it was a combination of FYROM's global propaganda claim to a single ethnic Macedonian identity and Washington's flawed single Macedonia policy that aroused the Greeks to block FYROM's official recognition with the name Macedonia. The trouble started when Greek opposition led to a Western misconception that Greece did not want FYROM to exist, which was not the case at all. In fact, the opposite was true: Greece did not want FYROM disintegrating into a Greater Albania and Bulgaria in the Greek northern border, along with the massive refugee problem that would follow. Actually, the present Greek dilemma with FYROM is how to preserve the state without its greater Macedonia nationalism (including a monopoly of the Macedonian name), while preserving Greece's Macedonian civilization. Initially, the Greeks sought a name change for FYROM. Currently, they are inclined toward adding a qualifier to the Macedonian name that would differentiate between Greece's Macedonian Hellenism and FYROM's identity. Greece also wants to ensure that FYROM's nationalism stops at the Greco-FYROM border, which means stronger international guarantees of that border, which has been a highway for invaders for centuries.
THE GRECO-SLAV FACTOR
It should be noted that from the period of Byzantine Greece in the sixth century A.D. to the present, northern Greece experienced several Slavic invasions. Except for the Ottoman centuries of imposed peace, the most bitter wars were fought between Greeks and Slavs over the Macedonian area and the Greek mainland.
During World War II, Bulgaria occupied Greece's eastern Macedonian region, while Tito made three attempts to annex Greek Macedonia to Yugoslavia. The first attempt was in 1943, when Tito vigorously pursued a Greater Balkan Headquarters Plan to put Greece's Macedonian region under Yugoslavian partisan operational control with the eventual aim of annexing the Greek-Macedonian region to Yugoslavia. The second attempt was during the German evacuation of Greece in 1944, when Tito laid plans for armed intervention in Greek-Macedonia, ostensibly to support the Greek Communists' control of northern Greece. Its real objective, though, was to annex the Greek-Macedonian region to the newly created Yugoslav-Macedonian Republic. The third attempt was Tito's long-term support of the Greek Communists during the Greek Civil War in 1944-1949, where, in exchange for aiding a Communist victory, a Communist Greece would cede Macedonian territory to Yugoslavia. This was a critical period. Yugoslavia was an armed state with 300,000 men in four infantry divisions and one armored division in south Serbia near the Greek frontier. With Greek Communist guerrillas using Yugoslavia as a sanctuary, any Greek hot pursuit of Communists into Yugoslavia was the pretext Tito wanted to invade northern Greece.
Tito's military goal of a greater Yugoslav Macedonia was defeated when the Greek Communists lost the civil war. Some political analysts have argued that with the end of the civil war and the passing of Tito, the old Greco-Slav feud ended, but the feud was not only alive, it was far stronger than ever. What was not understood at the end of the civil war, or even now, was that Tito's Communist disinformation program continued through FYROM, developing over the decades a nationalism and a revisionist history that embodied the fourteen-century Slavic goal of a Greater Macedonia to the Aegean. In fact, with the dissolution of former Yugoslavia, FYROM's nationalism became even more dangerous.
THE END OF FORMER YUGOSLAVIA AND THE STATUS OF FYROM
The breakup of Yugoslavia eliminated it as a military threat to Greece, which had thawed after the Greek Civil War, but now in an ironic twist, FYROM threatened itself with dissolution. There are four political factors in FYROM's nationalism that could prove deadly to its own survival and could mean real trouble for the southern Balkans and perhaps, even the Aegean Sea.
FYROM's Greater Macedonia nationalists have rejected any compromise with Greece on a first name qualifier before the Macedonian name (such as Slav or Vardar Macedonia), along with the Greek offer of economic and political support. With the walls of its house falling down, FYROM's nationalists are prepared to face self-annihilation. But they are gambling on Western support, as long as they achieve a monopoly of the Macedonian name and do not compromise their nationalism for a Greater Macedonia or their version of the 4,000-year Macedonian record.
Externally, "the recovery of lost lands" is the kind of nationalism that causes wars and would certainly entangle FYROM with any hostile power or regional Balkan alliance against Greece. Because FYROM considers Greece's Macedonian region as occupied ancestral land, its growing natural alliance with Turkey has mutual interests and advantages: FYROM could destabilize Greece and "liberate its lost Macedonian territory," and Turkey could "recover islands in the Aegean," which Turkish nationalists maintain were lost to Greece. Thus, it is possible that a Greco-Turkish confrontation in FYROM or elsewhere in the Balkans could spark a Greco-Turkish conflict in the Aegean Sea.
Internally, FYROM's nationalists have no flexibility on minority rights under their repressive civil rights policy, which radicalized its Albanian, Serbian, and Bulgarian minorities. For a small, landlocked country, this nationalist policy amounts to national suicide--with ethnic Albanian, Serbian, and Bulgarian minorities breaking away to link their regions with their adjacent national countries. FYROM could then become a battleground between its neighboring states for control of this strategic region between the Albanian coast on the Adriatic and the Bulgarian coast on the Black Sea. Externally and internally, FYROM's self-destructive nationalism not only endangers its own survival, but threatens to turn the southern Balkans into another Bosnia.
THE MACEDONIAN PROBLEM IN CLEAR PERSPECTIVE
In the background of fourteen centuries of Greco-Slav hostility over control of the Macedonian region, the Greek reaction to protect its own Macedonian civilization and geographic area was predictable. But the West never understood it as part of an ancient conflict between Greeks and those Slavs who created their own version of Macedonian consciousness and whose nationalism sought to displace Greece's Macedonian Hellenism. We have a clear picture of the Macedonian problem when we recognize this long, bitter contest of Greek against Slav over the Macedonian name, its region, and its history. What is lacking is a clear Western perception of Tito's legacy and the political fundamentals on which FYROM was established.
Unlike Australia's two-ethnic Macedonian policy, Western identification of FYROM as the only Macedonia has created a bitterness in Greece against the West that has cost it vital Greek cooperation and support. FYROM's main trade runs through Greece, which the West should have used as the main logistical artery to sustain FYROM. Since FYROM's declared independence, the main U.S. priority should have been to gain Greek support, which the Greeks were willing to give. But the United States and the West never understood the Greek sense of humiliation and betrayal that was caused by the West's attempted sell-out of Greece's Macedonian history and culture to FYROM. It was this silent Western denial of a Greek Macedonian civilization and the West's policy of using the Macedonian name to officially recognize FYROM as a single Macedonia that shocked the Greeks.
The outcry from Greece was "We've had enough!" To the Greeks, it was a revival of the age-old Macedonian conflict with the Slavs, now fought diplomatically in the Western and UN corridors of power instead of on the battlefield. The Slav-Macedonians, having failed since the sixth century to conquer the ancient geographic Macedonian region by force, now sought to claim it through Western and UN recognition as the only Macedonia. For Greece, a single Macedonian representation in the UN amounted to a de facto recognition of FYROM's revised version of the Macedonian record and the greater Macedonian claims taught in its schools as official history--in effect, disenfranchising Greece of its entire Macedonian history and civilization.
Thus, the Greek embargo against FYROM would never have occurred if the Western governments had made a legal, political, and diplomatic differentiation between Greece's Macedonian history and culture and that of FYROM. By ignoring the depth of the Greek outrage over the potential extinction of Greece's Macedonian history begun under Tito, the United States and the West created the worst of both ends it was trying to avoid: an embittered Greece and an unstable FYROM.
THE PRESENT AND THE FUTURE
Recent negotiations between Greece and FYROM have resulted in lifting the Greek embargo against FYROM, while FYROM has eliminated certain expansive clauses from its constitution. But the heart of the Macedonian problem is the name.
In light of the Tito disinformation legacy of the Macedonian record and the bitter Greek reaction that has created an anti-American climate in Greece, Washington's policy makers need to make an objective and realistic reevaluation of the Macedonian record, especially the complex history, politics, and meaning behind the Macedonian name.
It was a mistake to ignore the Greek humiliation over the discrediting of its 4,000-year Macedonian history and culture, especially when the United States and the West had so much to benefit from Greek cooperation in the southern Balkans. Consequently, applying a single Macedonian identity and name to FYROM, which occupies only 38 percent of the ancient Macedonian territory, with no historic or ancestral relationship to the ancient Hellenic Macedonians, was not only historically inaccurate and politically inequitable, but proved counterproductive, considering the outraged Greek reaction that provoked the Greek embargo against FYROM. As a result, the United States and the West need to recognize that the people who presently call themselves Macedonians are not a single Macedonian entity (nor do they have any connection to Alexander the Great or his Hellenistic legacy) but in reality represent the Slav-Macedonians of the old southern Serbian region, which Tito created as a Yugoslavian Republic in 1944.
It is also critical to understand that the current Greco-FYROM dispute over the Macedonian name is a diplomatic continuation of the Greco-Slav conflict over Macedonia's history and region that has been contested for fourteen centuries. The West should define the three basic elements of what Macedonia really is--history, culture, and an ancient geographic region--and formulate a two-ethnic Macedonia policy, based on two Macedonian identities (along the Australian lines), Greek and Slav/Vardar Macedonia. This differentiation has the correct ethnic and geographic identifiers before the name Macedonia for FYROM and would preclude a single ownership of the Macedonian name, which was the main Greek objection.
If the present Greco-FYROM stalemate continues, then Greece might legally redefine its name as Greece-Macedonia in the UN (reflecting a Greek-Macedonian nationality instead of the current Greek nationality), while FYROM would still negotiate a first name qualifier before the name Macedonia. The common denominator in both cases--U.S. policy and UN recognition--is that they would be applying a two-Macedonia policy between Greece and FYROM, whose histories and cultures would be defined and protected by international law.
The basic error in U.S. policy on the southern Balkans is that it alienated the one ally, which geopolitically is the key to FYROM's survival and the region's stability. The United States and the West should have worked with Greece from the beginning as an active partner in promoting the stability of the southern Balkans.
However, to promote a FYROM-Turkish axis on the Greek northern border is to inflame an existing "flash-point" for conflict in the southern Balkans and the Aegean, between Greece and Turkey. On the other hand, the geopolitical option of working with Greece is still there and should be used to develop a Greco-FYROM Balkan defense relationship. Once the United States and the West, under UN auspices, recognize Greece's Macedonian civilization, the Greeks, who have a vital interest in maintaining a stable southern Balkan region, will make it their business to preserve FYROM as a buffer state on their northern border. Presently, this is the most equitable and viable policy objective the United States and the West can pursue in the southern Balkans.
~~~~~~~~
By CHRIS C. PARKAS
Chris C. Parkas is foreign area officer for Greece/Macedonia, the Aegean, and Cyprus in the U.S. Army Retired Reserve.
WikiLeaks : υπέρ των Σκοπίων παρασκηνιακά οι ΗΠΑ σε όλα τα κρίσιμα θέματα !
| Σαφή θέση υπέρ των Σκοπίων έχουν οι ΗΠΑ, αποκαλύπτει το WikiLeaks |
| 13-12-2010 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 Σαφή θέση υπέρ των Σκοπίων παίρνουν παρασκηνιακά οι ΗΠΑ σε όλα τα κρίσιμα θέματα, όπως της ονομασίας του εθνοτικού προσδιορισμού της γλώσσας τους κλπ, όπως αποκαλύπτεται από τηλεγράφημα που έχει διαρρεύσει στο WikiLeaks. «Ως προς τη (Σλαβο)‘Μακεδονία’, ο βοηθός υπουργός Γκόρντον είπε πως οι ΗΠΑ αφήνουν ακόμα τον Ειδικό Εκπρόσωπο του ΟΗΕ Νίμιτς να ηγείται [στη διαδικασία] και σημείωσε ότι ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Στάινμπεργκ είχε μιλήσει στους Έλληνες. Αν και οι (Σλαβο)‘Μακεδόνες’ χρειάζεται να υποχωρήσουν σε θέματα, όπως η ονομασία του αεροδρομίου τους (σ.σ.: Μέγας Αλέξανδρος!), έχουν λογική επιχειρηματολογία σε άλλα θέματα, όπως η γλώσσα τους, η ονομασία της υπηκοότητάς τους κ.λπ. Κάποια υποχώρηση χρειάζεται και από τις δύο πλευρές». (σημ. ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΘΕΜΑΤΑΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ...ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΝ ΜΕΤΑ ΝΑ, ΚΑΝΑΜΕ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ, ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ...ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΤΟΥς ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ! ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΑΦΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΜΕ ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΗΧΗ, ΠΑΡΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΚΡΟΥΕΒΣΚΙ ΝΑ ΜΑΣ ΛΥΠΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΜΙΣΗ ΣΠΙΘΑΜΗ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ! ΕΝΑ ΠΑΖΑΡΙ ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΕΡΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΑ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ, ΟΠΟΥ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ!) Όλα αυτά στις 3 Ιουλίου 2009, πριν συμπληρωθεί καν μία εβδομάδα από την σύνοδο του ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα, ο βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Φίλιπ Γκόρντον ενημερώνει διπλωμάτες χωρών-μελών της Ε.Ε. για τα διαμειφθέντα. Ο κ. Γκόρντον, ο οποίος ήταν επίσης παρών στην Κέρκυρα, αναφέρεται στις συνομιλίες της κ. Μπακογιάννη με τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Στάινμπεργκ στις 28 Ιουνίου 2009. Σημειώνεται ότι η κ. Μπακογιάννη είχε κι άλλη μια συνάντηση με τον κ. Στάινμπεργκ στις 15 Μαΐου 2009, η οποία καταγράφεται σε άλλα τηλεγραφήματα. Η θέση της Ουάσιγκτον διατυπώθηκε, για πρώτη φορά, στις συνομιλίες του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Στάινμπεργκ με την τότε υπουργό Εξωτερικών Ντ. Μπακογιάννη κατά τη Σύνοδο του ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα, στις 28 Ιουνίου 2009. Ο κ. Στάινμπεργκ επανέλαβε ταυτόσημες απόψεις, αποτυπώνοντάς της μάλιστα γραπτώς σε “non paper” που επέδωσε στις 2 Φεβρουαρίου 2010, στον τότε αναπληρωτή και νυν υπουργό Εξωτερικών Δ. Δρούτσα. Στην ίδια γραμμή αναμένεται να κινηθεί, σήμερα στην Αθήνα, και η βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τίνα Καϊντάνοβ σε συνομιλίες της με τον γ.γ. του υπουργείου Εξωτερικών πρέσβη Ι. Ζέπο. Η κ. Καϊντάνοβ θεωρείται βαθύς γνώστης και απαιτητικός συνομιλητής επί των βαλκανικών θεμάτων με επιτυχημένη καριέρα στο Στέητ Ντηπάρτμεντ, sτο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας και στις αμερικανικές πρεσβείες της ΝΑ Ευρώπης. - Το διπλωματικό «πακέτο» Το «πακέτο» ονομασίας-γλώσσας-εθνότητας αποτελεί την απάντηση του Στέητ Ντηπάρτμεντ στο ελληνικό βέτο κατά της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, τον Απρίλιο του 2008. Περίπου ένα χρόνο αργότερα, το μήνυμα (σημ. πέσ το, για να συνενοούμαστε ΔΙΑΤΑΓΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗ) του κ. Στάινμπεργκ προς την κα. Μπακογιάννη ήταν «επικεντρωθείτε στο όνομα και αφήστε τα υπόλοιπα». Η επόμενη φάση των συνομιλιών είχε προγραμματιστεί στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, το Σεπτέμβριο του 2009, αλλά η τότε υπουργός Εξωτερικών δεν είχε μεταβεί, τελικά, στη Νέα Υόρκη λόγω ασθένειας. Στις 2 Φεβρουαρίου φέτος, όπως σημειώνουν εγκυρότατες διπλωματικές πηγές, ο κ. Στάινμπεργκ τόνισε στον κ. Δρούτσα πως «είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε και θα βοηθήσουμε στο θέμα του γεωγραφικού προσδιορισμού», επιδίδοντας στον Έλληνα υπουργό και το επίμαχο non paper. Το υπουργείο Εξωτερικών δεν έχει ενημερώσει έκτοτε ούτε τα κόμματα ούτε τα μέσα ενημέρωσης για το non paper και είναι, μέχρι στιγμής, ασαφές, αν έχει διαρρεύσει στο Wikileaks. Πάντως η γνωστή ιστοσελίδα φέρεται να κατέχει 54 εξερχόμενα τηλεγραφήματα της Αμερικανικής Πρεσβείας της Αθήνας του διμήνου Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2010 κι άγνωστο αριθμό εισερχόμενων τηλεγραφημάτων. Την ίδια περίοδο, ένα άλλο non paper, τετρασέλιδο, είχε επιδοθεί από την πρεσβεία στην ελληνική κυβέρνηση ενόψει της διεθνούς διάσκεψης του Λονδίνου για το Αφγανιστάν και ενόψει άλλων υποθέσεων καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Κατά τις ίδιες διπλωματικές πηγές, το αμερικανικό non paper «διαφοροποιείται» από ένα αναλυτικό σημείωμα που είχε επιδώσει η ελληνική πλευρά στον ειδικό εκπρόσωπο του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς το Δεκέμβριο του 2009. Το άτυπο σημείωμα του κ. Στάινμπεργκ έκρινε «λογική» την ελληνική θέση για μια ονομασία του τύπου “Upper Vardaska”, αλλά επεσήμανε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να υποχωρήσει στα θέματα της γλώσσας και της εθνότητας. Η Αθήνα, σύμφωνα με το Στέητ Ντηπάρτμεντ, θα μπορούσε να αποδεχθεί κάτι τέτοιο «σιωπηρά (tacitly) μέσω της διαδικασίας των Ηνωμένων Εθνών». Αν και ούτε ο κ. Δρούτσας ούτε και ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, που επισκέφθηκε ένα μήνα αργότερα το Λευκό Οίκο, δέχθηκαν αμέσως το σκεπτικό του non paper, η «δημοκρατία» γνωρίζει ότι τόσο ο υπουργός Εξωτερικών, όσο κι άλλος εξωθεσμικός μεσολαβητής, εξέτασαν επί μακρόν τις αμερικανικές ιδέες. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε η υπουργός Εξωτερικών Χ. Κλίντον να θεωρεί, μέχρι φέτος το Σεπτέμβριο, ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου αποδέχεται πλήρως την προσέγγιση των ΗΠΑ. Η κ. Κλίντον εξοργίστηκε, όταν ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Ν. Γκρούεφσκι απέρριψε τις προτάσεις του Στέητ Ντηπάρτμεντ, ενώ ανέφερε ότι «η Ελλάδα έκανε ό,τι έπρεπε» (σημ. ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΓΛΥΦΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ!), δημιουργώντας, ως σήμερα, νέα ερωτηματικά ως προς το τι έχει δεχθεί η χώρα μας. Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=16120&Itemid=171 |
Saturday, December 11, 2010
Επιστολή των Παμμακεδονικών Ενώσεων προς την Υπουργό Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου
http://www.panmacedonian.info/diamantopoulou.htm
Προς κ. Άννα Διαμαντοπούλου
Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Ανδρέα Παπανδρέου 37
15180 Μαρούσι
Αξιότιμη κυρία Υπουργέ,
Ενημερωθήκαμε από διάφορες πηγές ειδήσεων, όπως στην αρθρολογία της εφημερίδας PRESS της 27ης Νοεμβρίου 2010 με τίτλο Συμμετέχει στη Συγγραφή
«Περίεργων» Βιβλίων Ιστορίας-Η Επιστροφή της Θάλειας Δραγώνα, πως το τετράτομο Κοινής Βαλκανικής Ιστορίας το οποίο εξεδόθη από το Κέντρο Δημοκρατίας και Συμφιλίωσης της Νοτιανατολικής Ευρώπης στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης μπορεί να επανέλθει και να προωθηθεί στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση:
«Πάντως μέχρι τώρα η «αντίσταση» της Ελλάδας καλά κρατεί στην ενσωμάτωση των βιβλίων στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αν λάβουμε υπόψη πως στις περισσότερες χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης έχουν ήδη εισαχθεί. Το ερώτημα είναι: Θα κρατήσει αυτή η «αντίσταση»; Και αν ναι για πόσο; Διότι πολλοί είναι οι «απαισιόδοξοι» που λένε πως αργά ή γρήγορα δυστυχώς θα μπουν και στα Ελληνικά σχολεία τα τέσσερα αυτά βιβλία». Το τετράτομο διατίθενται σε τέσσερις τόμους και έχει μεταφραστεί σε 8 γλώσσες από το 2007: Σερβικά, Κροατικά, Ελληνικά, Αγγλικά, Σκοπιανά, Τουρκικά, Βοσνιακά και Αλβανικά με σχέδια μετάφρασης στα Ιαπωνικά. Το υλικό τους δε, δεν πηγάζει από τις επίσημες ιστορικές πηγές αλλά από...φωτογραφίες, σκίτσα, αποσπάσματα βιβλίων, πίνακες και...δημοσιεύματα του Τύπου. Με το πρόσχημα ότι η Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία είναι εθνικιστική επιχειρείται να αποδειχθεί ότι το έθνος δεν αποτελεί πλέον την μοναδική ταυτότητα ενός λαού και καλεί τους μαθητές να υπερβούν το έθνος και να ταυτισθούν με στενότερα ή και ευρύτερα σύνολα (μικρότερες ή μεγαλύτερες εξω-συνοριακές κοινωνικές ομάδες). Επιχειρείται δηλαδή, η απο-εθνικοποιημένη προσέγγιση της Ιστορίας, σε αντίθεση με την
«εθνικιστική ιστορία» που διδάσκεται σήμερα. Μάλιστα οι συγγραφείς του τετράτομου σε δηλώσεις τους αναφέρουν πως τα Ελληνόπουλα πρέπει και αυτά να μάθουν την ιστορία των γειτόνων τους. Σ’ αυτή ειδικά την περίπτωση όμως, τη στιγμή που η Ελληνική ιστορία μεθοδεύεται και υπονομεύεται από διάφορους φορείς η σημαντικότερη ερώτηση είναι: οι γείτονές μας τι ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ή τι δεν μαθαίνουν για την Ελληνική ιστορία από το τετράτομο Κοινής Βαλκανικής Ιστορίας; Η Τουρκία όμως και η Βουλγαρία δεν προωθούν το τετράτομο στο δικό τους εκπαιδευτικό σύστημα, αν και το τετράτομο τάσσεται υπέρ των προαναφερθέντων χωρών. Γιατί ενώ τα βιβλία προωθούνται για συμφιλίωση δεν υπάρχει φανερό σχέδιο να διδαχτούν στην Τουρκία και τη Βουλγαρία και ιδιαίτερα εφ’ όσον η Ελλάδα πολέμησε με αυτές τις χώρες;
Οι Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου έχουν τις εξής παρατηρήσεις και κριτική για το περιεχόμενο του προαναφερθέντος τετράτομου:
1.. Υποβαθμίζεται ο ρόλος των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών ως
ιστορικών παραγόντων και προβάλλεται ως δημιουργός της ιστορίας το ανώνυμο
πλήθος από αμφίβολες μαρτυρίες.
2.. Τα Βαλκανικά κράτη παρουσιάζονται ως γεννήματα της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, στην οποία δίνεται μια εντελώς ανεπιστημονική ψευδό-ιστορία
από τις αρχές του 14ου μ.Χ. ως τον 20ο αιώνα και το Βυζάντιο αγνοείται
εντελώς και έτσι ο Βυζαντινός μένει στην αφάνεια.
3.. Ο αγώνας της Ελληνικής εθνεγερσίας απουσιάζει παντελώς και
παρατίθενται μόνον το
«Άσμα πολεμιστήριον» του Αδαμαντίου Κοραή και επιλεκτικά κάποια αποσπάσματα από την Προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη.
4.. Ο Μακεδονικός αγώνας περιγράφεται ως αγώνας της Βουλγαρίας, αλλά και
ως
«Μακεδονικός». Η Επανάσταση του Ίλιντεν παρουσιάζεται ως «Μακεδονική» εξέγερση και δεν αναφέρεται καθόλου στον τοπικό ελληνικό πληθυσμό, τους
βλαχόφωνους Έλληνες και τον σλαβόφωνο πληθυσμό που αντιστάθηκαν στη
Βουλγαρική επιρροή.
5.. Γίνεται απαράδεκτη προβολή του κράτους των Σκοπίων ως Μακεδονία και
των Σκοπιανών ως Μακεδόνες-αλλά ξένης προς τους Ελληνικής εθνικότητας-οι
οποίοι είναι οι απόγονοι του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
6.. Είναι ισχνότατη η παρουσία Ελληνικών πηγών σε αντίθεση με τις Σλαβικές
και Τουρκικές.
7.. Τα παρατιθέμενα ιστορικά δήθεν τεκμήρια προέρχονται από αμφίβολες και
ύποπτες πηγές, που δεν έχουν κανένα επιστημονικό κύρος. Είναι αξιοσημείωτο
ότι πουθενά δεν μνημονεύεται, ούτε καν στη βιβλιογραφία, το πολύτιμο και
βαθύτατα επιστημονικό έργο του Απόστολου Βακαλόπουλου
«Ιστορία του Νέου Ελληνισμού
», βασισμένο σε εγκυρότατες και αδιαμφισβήτητες πηγές. 8.. Αποσιωπούνται οι θηριωδίες των Βουλγάρων και των Τούρκων εις βάρος των
Ελλήνων.
9.. Παρατίθενται συγκριτικοί πίνακες με στατιστικά στοιχεία για τον
πληθυσμό Μακεδονικών πόλεων με τρόπο που δικαιώνουν τους Σλάβους (Σέρβους,
Βούλγαρους) και να δημιουργούν αμφιβολία για την αξιοπιστία των ελληνικών
στατιστικών πινάκων.
10.. Παρατίθενται παραπλανητικές εικόνες (πόλεων, ενδυμασιών) εις βάρος
του Ελληνικού πληθυσμού.
11.. Παρουσιάζεται η ΕΟΚΑ ως τυχοδιωκτική και τρομοκρατική οργάνωση.
Γενικά μέσα στα βιβλία αυτά:
α) Αφανίζεται η Ελληνική ιστορία και επιχειρείται μεθοδικά άμβλωση της
Ελληνικής ιστορικής μνήμης και εθνικός αποχρωματισμός των Ελλήνων.
β) Επιχειρείται προετοιμασία για χωρίς αντιδράσεις επιβολή στα Βαλκάνια μια
νέας τάξης πραγμάτων, η οποία ευνοεί τους Σλάβους και τους Τούρκους.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι ο Ρουμάνος και ο Τούρκος που έγραψαν τον α’
τόμο, η Ρουμάνα που έγραψε τον β’ τόμο, ο Βούλγαρος που έγραψε τον γ’ τόμο
και η Κροάτισσα που έγραψε το δ’ τόμο έθαψαν κυριολεκτικά την Ελλάδα και την
Ελληνική ιστορία.
Μερικά παραδείγματα:
Η προπαγάνδα που γίνεται εναντίον της Ελληνικότητας της Μακεδονίας είναι
ολοφάνερη. Στις σελίδες 107-108 του δεύτερου βιβλίου Nations and States of
Southeast Europe βρίσκεται ένα ποίημα του Gjiorgii Pulevski (αν και σ’ αυτές
τις σελίδες έχουν τοποθετηθεί οι εθνικοί ύμνοι διαφόρων Βαλκανικών χωρών, οι
«
ακαδημαϊκοί» επέλεξαν να τοποθετήσουν το ποίημα του προαναφερθέντος ποιητή το οποίο δεν δίνει στον αναγνώστη καμιά ευκαιρία αμφισβητήσεως της
«
Μακεδονικότητας» των βορείων γειτόνων μας). Στις σελίδες 48-49 οι Σκοπιανοί υποκλέπτουν την Ιστορία των Βουλγάρων (Ίλιντεν, Κρούσεβο κτλ), ενώ οι χάρτες
γενικά που υπάρχουν (σελ. 57 –
Southeastern Europe after Versailles and Lauzanne 1923)
οποιοσδήποτε μπορεί κάλλιστα να διακρίνει στη νότια Σερβία τη λέξη
«Μακεδονία», ενώ γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πως το όνομα αυτής της περιοχής εκείνη την εποχή ήταν απλώς Νότιος Σερβία και περίπου το 1929 έγινε
Vardarska Banovina.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι είναι ένα κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας για την οποία
ο Ελληνισμός νιώθει εθνική υπερηφάνεια. Όμως στη σελίδα 51 του δεύτερου
βιβλίου
http://www.cdsee.org/pdf/WorkBook2_gr.pdf διαβάζουμε: «Στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων η Μακεδονία κατακτήθηκε από τη Βουλγαρία, την Ελλάδα
και τη Σερβία και τελικά μοιράστηκε ανάμεσά τους
», ενώ στη σελίδα 115 του τρίτου τόμου
http://www.cdsee.org/pdf/WorkBook3_gr.pdf η Ελλάδα, η Σερβία και οι Βουλγαρία αναπαριστάνονται ως σκυλιά που μαλώνουν για ένα κομμάτι
κρέας (τη Μακεδονία) και ο σκύλος (η κακιά Ελλάδα) αποχωρεί με το μεγαλύτερο
κομμάτι κρέατος (τη Μακεδονία) στο στόμα του. Επιπροσθέτως στη σελίδα 69 του
ίδιου τόμου οι συγγραφείς αναφέρονται στην...
«Κατάληψη» της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό στρατό.
Κυρία Υπουργέ, ύστερα από τις δηλώσεις του Υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ,
Philip Gordon στις διαρροές του Wikileaks ότι
«μια σοσιαλιστική κυβέρνηση θα ήταν δυνατότερος και πιο ευέλικτος εταίρος στις διαπραγματεύσεις
», και τα ευχαριστήρια του κ. Κώστα Καρρά
http://www.cdsee.org/pdf/clio_preface.pdf ενός εκ των στελεχών και πρωτεργατών της Κοινής Βαλκανικής Ιστορίας, ο
οποίος τονίζει:
«Τέλος, η γενναιόδωρη οικονομική στήριξη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει καλύψει το έργο των ακαδημαϊκών, των οποίων ο πυρήνας
αποτελείται από μέλη της Ακαδημαϊκής Επιτροπής του Προγράμματος Κοινής
Βαλκανικής Ιστορίας
», ευελπιστούμε πως τα βιβλία αυτά δεν θα έχουν καμιά θέση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση της Ελληνικής νεολαίας.
Με εκτίμηση,
Πρόεδρος Επιτροπής Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου-Νίνα Γκατζούλη
Παμμακεδονική Ένωση ΗΠΑ-Δρ. Αντώνιος Παπαδόπουλος, Πρόεδρος
Παμμακεδονική Ένωση Αυστραλίας-Δημήτρης Μηνάς, Πρόεδρος
Παμμακεδονική Ένωση Καναδά-Χαράλαμπος Μουτουσίδης, Πρόεδρος
Παμμακεδονική Ένωση Ευρώπης-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου,
Πρόεδρος
Μακεδονικά Τμήματα Αφρικής-Αμύντας Παπαθανασίου, Πρόεδρος
Κοινοποίηση: Μέλη της Ελληνικής βουλής
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης
www.Macedonia.info
Subscribe to:
Posts (Atom)